جامعه ی امروز ایران باید تلاش کند با یک تغییر اساسی خود را از گذاری که در آن گیر کرده رها کند. -یا حداقل نظر من چنین است-. چه بپذیریم چه کتمان کنیم موضوع عوض نمی شود باید قبول کرد که در جامعه ی ما تفریحات به دور زدن بی هدف در خیابان، در پارک نشستن، گاهی و فقط گاهی سینما رفتن و صرف یک وعده غذا در یک رستوران خلاصه شده است.
این موارد همه جز تفریحات محسوب می شود، اما متاسفانه در جامعه ی ما اسباب تفریح در مرتبه دوم قرار گرفته اند به همین دلیل پرسه زدن در خیابانی که در جامعه ما به چشم می خورد چیزی در  حد ولگردی بیشتر نیست. -پیش تر در مورد خیابان گردی نوشته ام- چیزی که خیابان گردی را در ردیف پدیده های مثبت اجتماعی قرار می دهد این است که خود آن موضوع اصلی (سوژه) قرار بگیرد، این پدیده هم مانند بسیاری از رفتارهای تفریح گونه ی ما تنها مسئله ی متنابه یک اتفاق دیگر (ابژه) است؛ از این رو نمی توان آنرا یک تفریح و حتی یک پدیده ی اجتماعی دانست.
در رفتار اجتماعی ما هنوز چیزی به نام «پاتوق» شکل نگرفته است؛ پاتوق داشتن فرد مورد نظر را به یک قرار ثابت ملزم می کند و این خود آغاز یک روند مثبت در رفتار بی قاعده و بی تعهد ماست.
مرحله ی بعد پارک نشینی و کافه نشینی است، که می تواند یک ساختار شکنی در روند پاتوق های فامیلی ایجاد کند.
البته کافه های ما، بیشتر جنبه ی تفننی دارند؛ در ریشه یابی این مشکل می توان به هزینه های بالای کافه نشینی اشاره کرد. در بیشتر نقاط دنیا کافه عبارت می شود از جایی که در آن شما می توانید راحت اتراق کرده و با هزینه ای بسیار ناچیز چای، قهوه و حتی میان وعده های سبک و ارزان سرو کنید. اما در ایران کافه بیشتر به مکانی برای فخر فروشی عده ای از سوفسطایی مسلکان و قرارهای دوستانه بین نران و مادگان تبدیل شده است. از این رو پدیده ی پارک نشینی را می توان جایگزین مناسبی برای پر کردن این خلا به حساب آورد.
برای این منظور لازم است در یک پارک، یک جای مشخص در نظر گرفته شده و در یک زمان مشخص آنجا پاتوق کرد، این رفتار که عاملی برای دیدار بدون هماهنگی می باشد، می تواند با صرف چای، نسکافه، شیر کاکائو  و حتی کیک و میان وعده های آماده و ارزان همراه شود؛ گسترش این پدیده به عنوان یک رسم متداول می تواند به پاره ای از مشکلات بی برنامگی ما پایان دهد. البته باید در نظر داشت که هدف از این قرارها باید تنها همان قرار و یا حداکثر دیدار با دوستان باشد و نباید پارک نشینی را به ابژه موضوعات دیگر تبدیل کرد. فعلا همین ...