دنیای این روزای من هم قد تن‌پوشم شده
اینقدر دورم از خودم، دنیا فراموشم شده
در حسرت فردای خوب، تقویممو پر می‌کنم
هر روز این تنهایی رو فردا تصور می‌کنم...
گرچه دنیا این روزها از تن‌پوشی هم که به تن داریم کوچک‌‌تر شده و همه‌اش را از دورترین نقطه ینگه‌دنیا تا ته‌ته جاپن را می‌توان در یک گوشی موبایل جا داد؛ ولی چه می‌شود اگر بگذاریم به قدر همان تن‌پوش هم بزرگ شود؟ کمی به خودمان فضا بدهیم برای نفس کشیدن، برای زندگی کردن و برای دوست داشتن و ...
اما این تکنولوژی که هر روز و هر روز دنیا را کوچک و کوچک می‌کند و فاصله‌ها را برمی‌دارد، وقتی خوب نگاه کنیم دارد ما را از خودمان دور و دور می‌کند، آنقدر که دنیا را هم فراموش کنیم و فرداهای خوبی که گویی جایی در تقویم ندارند و مانده‌‌اند برای روز مبادا بی فکر آنکه هر روز ما روز مباداست.