زمان برگزاری نوزدهمین نمایشگاه مطبوعات است، نمایشگاهی که بیشتر به مراسم ختم می‌ماند و قطعه‌ای از گورستان که «آنکه بر در می‌کوبد... /به کشتن چراغ آمده است».
برگزاری نمایشگاه از سوی معاونت مطبوعاتی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی که در حقیقت یکی از بزرگ‌ترین تحدید و تهدیدکنندگان مطبوعات در ایران است یعنی همان که «نور را در پستوی خانه نهان باید کرد»
اما وقتی روزنامه‌نگار باشی همین یک اتفاق کوچک می‌تواند بهانه‌ای باشد تا از دوستان دور و نزدیک خبری بگیری و همان که «کاچی به از هیچی»
اوضاع خوب نیست و «روزگار غریبی است نازنین/نور را در پستوی خانه نهان باید کرد/ عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد/ آنک قصابانند بر گذرگاهان مستقر با کُنده و ساطوری خون آلود/
و تبسم را بر لب‌ها جراحی می‌کنند/ و ترانه را بر دهان/ کباب قناری بر آتش سوسن و یاس/ شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد/ ابلیس پیروز مست سور عزای ما را بر سفره نشسته است/ خدای را در پستوی خانه نهان باید کرد».
در خصوص این نمایشگاه یادداشتی نوشته‌ام و شاید باید این توضیح را این بار در اول هم تکرار کنم که این یادداشت برای روزنامه‌ای اصولگرا نوشته شده است.